Nio ET7

De markt voor elektrische auto’s wordt overspoeld door Chinese merken. Nio is een van deze nieuwe spelers. Alleen doet dit merk het net even anders. Wij reden met het vlaggenschip ET7.

Er gaat bijna geen week voorbij zonder dat een nieuw Chinees merk zijn opwachting maakt, of zijn komst aankondigt. Altijd 100% elektrisch, soms met gekochte Europese heritage (MG, Lotus), vaker met exotische benamingen (Build Your Dreams, Hongqi, Seres, Voyah, Omoda, Zeekr, Aiways, HiPhi, Xpeng, Exlantix, Jaecoo, Xiaomi, Ora) en op een enkele uitzondering na (denk Polestar) met SUV’s die uit dezelfde mal lijken te komen. Maar met een royale standaarduitrusting en een vriendelijk prijskaartje, en dan heb je in Nederland het pleit eigenlijk al gewonnen. Want we zijn wel gek, maar niet dom, en ons ben nu eenmaal zuunig. Overigens speelden de Japanse en Koreaanse merken in de jaren ’70 en ’80 met dezelfde tactiek tamelijk overtuigend het spelletje How the west was won, dus maak niet de vergissing de Chinezen niet serieus te nemen.

Midden in deze vloedgolf zit ook Nio, dat in 2014 werd opgericht door selfmade IT-miljardair William Li. Aanstaand vader Li (1974) stond op zijn balkon en overzag de ondoordringbare smog boven zijn woonplaats. In een wereld zonder blauwe lucht wilde hij zijn kind niet laten opgroeien en dus wierp Li zich op de ontwikkeling van emissievrije auto’s. In 2016 zag de eerste Nio het levenslicht (het bedrijfsmotto Blue Sky Coming moge nu ook duidelijk zijn), vijf jaar later zette het merk voet aan Europese wal. In eerste instantie met alleen de ET7, maar inmiddels is het gamma uitgebreid met de ET5, de EL6, de EL7 en (heel recent) de EL8.

Nu zou Nio eenvoudig de zoveelste dertien-in-een-dozijn EV-fabrikant kunnen zijn, maar Li had – en heeft – een andere visie. Ten eerste draagt het merk de term ‘premium’ hoog in het vaandel. Het vizier staat strak op de Europese gevestigde orde (en in iets mindere mate op Tesla) gericht, waardoor koopjesjagers bij Nio volstrekt aan het verkeerde adres zijn. Aan adverteren doet Nio niet; men richt zich op het creëren van een fanbase en een eigen community, in de vaste overtuiging dat alleen mond-op-mond-reclame trouwe klanten oplevert. Verder heeft een Nio pas na 200.000 km onderhoud nodig, zij het dat slijtageonderdelen als banden en remmen daar natuurlijk niet onder vallen. En dan is er nog BaaS…

Vanzelfsprekend kun je een Nio opladen aan een laadpaal of wallbox. Je bent een EV of niet. Snoer aansluiten en klaar. Of nou ja, ‘klaar’, zo snel gaat dat natuurlijk niet. Zelfs aan een snellader sta je al gauw een half uur te wachten voordat je weer met een volle accu onderweg kunt. Maar een autoaccu is vrij letterlijk een gewone batterij, vergelijkbaar met een AA-penlight in een zaklamp. Als die leeg is, vervang je hem. Een handeling van niks en van wachten is geen sprake. Waarom zou dat niet met een autoaccu kunnen? Hoewel die gedachte niet nieuw is (Tesla speelde in den beginne ook met het idee, maar koos uiteindelijk voor een Supercharger-netwerk), is Nio wel de eerste die het tot volle wasdom brengt.

Onder de naam Battery as a Service zijn er diverse wisselstations opgezet, waar uw Nio in drie minuten volautomatisch wordt voorzien van een nieuw accupakket. Een tamelijk surrealistische ervaring, kunnen we u uit eerste hand vertellen. Sneller dan tanken bij een tankstation. Dat dit geen gratis service is (u dient er een abonnement voor af te sluiten, waarmee u feitelijk het accupakket huurt), mag u niet verbazen, maar de voordelen zijn evident. Geen gedwongen lange laadpauzes meer tijdens de vakantiereis, maar gewoon twee keer razendsnel swappen. Waarbij u er dan zelfs voor kunt kiezen om voor de gelegenheid (lees: extra bereik) uw ‘eigen’ 75 kW-accupakket te laten vervangen voor een 100 kW-exemplaar.
Nederland telt op dit moment negen zogeheten Power Swap Stations (Amsterdam, Maastricht, Tilburg, Apeldoorn, Arnhem, Utrecht, Harmelen, Den Haag en Dordrecht) en binnenkort komen er nog twee of drie bij, waarmee volgens Nio landelijke dekking bereikt is. Het lijkt een beetje een gimmick, maar BaaS zou zomaar een EV-revolutie kunnen inluiden. In China zijn namelijk al 2.400 (!) van deze wisselstations en steeds meer merken sluiten zich bij het systeem aan. Onlangs trad ook Geely (eigenaar van onder meer Volvo, Polestar en Lotus) toe, waarmee maar gezegd wil zijn dat op de achtergrond het BaaS-concept de kinderschoenen al lang en breed is ontgroeid, en dat u niet raar moet opkijken als dit over tien jaar de nieuwe standaard is.

Wij reden de Nio ET7, die bij ons associaties opriep met de Audi A5 Sportback. Alleen het front is ‘typisch Chinees’, voor het overige kijk je naar een smaakvol gelijnde, Europees aandoende verschijning. Niet zo gek, want de ET7 (die moet concurreren met de Mercedes EQS en de Tesla Model S) is in Duitsland ontworpen. Op het dak, boven de voor- en achterruit, bevinden zich diverse uitstulpingen. Een beetje vreemd en fraai is anders, maar noodzakelijk om de geavanceerde Lidar-techniek te huisvesten, waarmee – zodra de Europese wetgeving dat toestaat – autonoom rijden mogelijk is. Tot het zover is, staan de in de knobbels ondergebrachte camera’s, lasers en radars de zeer uitgebreide veiligheids- en rijhulpsystemen ten dienste.

Met een lengte van 5,1 meter en een breedte van 2,2 meter is de ET7 een tamelijk forse jongen, hoewel zijn sierlijke lijnen dat knap weten te verbloemen. Mede dankzij een wielbasis van 3,1 meter vertaalt zich dat in een zee van binnenruimte, zowel voor- als achterin. Opmerkelijk genoeg stelt de bagageruimte, met een karige inhoud van 363 liter, dan weer teleur. En dan te bedenken dat de achterbank niet neerklapbaar is – dat zagen we in 1998 echt voor het laatst. Daar staat tegenover dat de ET7 tweeduizend kilo mag trekken en standaard een elektrisch uitklapbare trekhaak heeft, zodat u zonder gewetensbezwaren Boedelbak.nl en Boels.com in uw bookmarks kunt zetten.
Het interieur volgt de door Tesla ingezette trend van minimalisme-tot-op-het-bod, inclusief groot centraal aanraakscherm waarmee alles bediend wordt. Dat werkt foutloos, maar we zijn wel eens intuïtievere interfaces tegengekomen. Overigens is alle software door Nio zelf ontwikkeld (een erezaak voor oprichter Li), met als gevolg dat Apple Carplay en Android Auto niet ondersteund worden. Afgezien daarvan is de standaarduitrusting ronduit vorstelijk. Alles wat u ook maar bij benadering kunt verzinnen, zit er in, op of aan. Geen wonder dat de optielijst slechts twee items omvat: donkerblauwe metallic lak (€ 1.680) en 21-inch wielen (€ 2.600).
De gebruikte materialen zijn fraai, op de afwerking valt niets af te dingen, de stilte aan boord is welhaast onwerkelijk en het comfort en algeheel welbevinden staan op zeer hoog niveau. Dat Nio zichzelf vergelijkt met Mercedes, Audi en BMW is dan ook geen grootspraak, maar eerder gerechtvaardigd zelfvertrouwen.

Ook op technisch vlak laat Nio zien met de ET7 niet over één nacht ijs te zijn gegaan. Er zijn twee uitvoeringen, beide met twee elektromotoren met in totaal 653 pk en 850 Nm (0-100 km/u in 3,8 seconden, topsnelheid 200 km/u), vierwielaandrijving, luchtvering en adaptieve schokdempers. Het verschil zit hem in het accupakket. De instapper heeft een batterij van 75 kW, een WLTP-bereik van 445 km en gaat als Standard Range door het leven. Daarboven staat de Long Range, die een accupakket van 100 kW heeft en een theoretisch bereik van 580 km.
Onnodig te zeggen dat de ET7 met zoveel kracht razendsnel is. En hoewel je dus geen enkele Ferrari of Porsche hoeft te vrezen als het op stoplicht- of tussensprintjes aankomt, moet ook worden vastgesteld dat de ET7 in geen enkel ander opzicht een alternatief is voor die exoten. Ja, het gaat hard en de wegligging is prima voor de bakker, maar sportiviteit of zelfs maar enigszins inspirerend stuurgedrag is ver te zoeken. Geen moment laat de ET7 je vergeten met bijna 2,4 ton onderweg te zijn. In comfortstand deint de auto als een ouderwetse Amerikaan, waardoor je eigenlijk altijd veroordeeld bent tot de sportstand. Die je na elke keer starten weer handmatig moet activeren. In die stand zetten de schokdempers zich schrap, komt er meer gewicht in de besturing, zijn de gaspedaalreacties een stuk responsiever en krijgt u meer vermogen tot uw beschikking, maar per saldo is het water naar de zee dragen. De Nio ET7 lijkt geen lol te beleven aan uw Max Verstappen-aspiraties, waardoor je ze al snel weer uit je hoofd zet. Zie de auto daarom vooral als comfortabele snelwegcruiser, in welke discipline hij excelleert.

Vanwege het BaaS-concept zijn de prijzen van de Nio ET7 nogal gecompliceerd. Wilt u de auto mét accupakket kopen, dan betaalt u voor de Standard Range € 84.900 en voor de Long Range € 93.900. Bent u echter gecharmeerd van battery swapping, dan betaalt u € 72.900 voor een batterijloze ET7. Vervolgens opteert u voor een huur-accupakket van 75 kW voor € 140 per maand, of voor een 100 kW-accu voor € 239 per maand (prijzen ex btw). Dit slechts ter indicatie, want je kunt een maandelijks opzegbaar abonnement afsluiten, of je abonnement voor langere tijd vastzetten (variërend van 12 tot 60 maanden) en daar hangen allemaal andere prijskaartjes aan. Bovendien is het goed te weten dat u niet ongelimiteerd mag swappen; ook met een BaaS-abonnement zult u regelmatig het laadsnoer moeten uitrollen. Laat u dus vooral vooraf uitvoerig informeren.

(Dit artikel verscheen eerder op Advocatie.nl)